ارزیابی انتقادی تعامل سازنده در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در سال‌های 84-88

چکیده موضوع این مقاله، تحلیل ناکامی تحقق تعامل سازنده به‌عنوان آموزۀ محوری سند چشم­انداز جمهوری اسلامی ایران در 1404 در سیاست خارجی کشور، طی سال‌های 1384 تا 1388 است. پس از بیان مسأله تحقیق و اثبات جنبۀ پرابلماتیک آن، راه‌حل نظری مسأله از طریق مرور نظریه‌های سطح خرد و کلان تصمیم­گیری واکاوی شد. سپس نظریه تصمیم­گیری اسنایدر در سیاست خارجی به‌عنوان چارچوب نظری پژوهش برگزیده و در این چارچوب فرضیه پژوهش ارائه شد. پس از عملیاتی کردن مفاهیم فرضیه و جمع‌آوری داده­ها که به‌صورت اسنادی و کتابخانه‌ای انجام‌شده است، از طریق روش تحلیل روایت، فرضیه پژوهش ارزیابی و داوری شده است. یافته‌های تحقیق، بیانگر آن است که عوامل عدم تحقق تعامل سازنده مندرج در سند چشم‌انداز جمهوری اسلامی ایران در 1404 در سطح کنشگر کلیدی (رئیس ‌جمهور) و در قالب مؤلفه­های سه­گانۀ توانایی، ارتباطات و اطلاعات، انگیزه وی قابل‌شناسایی است.